Bütün kainatı ve içinde de insanı en güzel ve en mükemmel şekilde yaratan Yüce Allah; yararlı olan her şeyin imarını, inşasını, ihyasını, imkanlar ölçüsünde de çoğaltılmasını istemiştir. Kamer Sürei celilisinin 49. Ayetinde açıklandığı üzere; her şey belli bir ölçüye göre, belli bir nizam dahilinde, ekolojik denge içerisinde yaratılmıştır. Mülk Sürei Celilisinde de bu gerçeğe işaret edilmiştir. Bu tertip ve düzen akli selimle değerlendirildiğinde gözle de görülebileceği, gökyüzüne tekrar tekrar bakılsa da uyumsuzluk görülemeyeceğine vurgu yapılmıştır. Eşyadaki bu tertip ve düzen bir düzenleyicinin varlığına delil olmuştur. İlmi bütün güzellikleri kuşatan, her şeye gücü yeten Yüce yaratıcı; her varlığa, varlığını sürdürebileceği ortamı da yaratmıştır. Ne var ki, 18 Bin alemle ifade edilen kainatta, bütün varlık yaratılışının gayesi ile uyum içinde sevgi ile yaşamını sürdürürken, ne yazık ki ekmeli mahlukat olan, imar ile, inşaa ile, görevli bulunan insan, sevgi yerine öfke ile, saygı yerine hiddetle, yaratanın emir ve yasaklarını aşma cüretini gösteren yegane varlık olmuştur. O'nun yüzünden dengeler bozulmuş, dünya yaşanamaz hala gelmiştir. İmar etmek, inşaa etmek, var olanı korumak, varlığının devamına çalışmanın önemli öğelerinden biri sevgidir. Ziraa severek namaz kılan namazını, severek oruç tutan orucunu, severek okuyan okulunu, kısacası seven sevgilisini terk edemez. Bunun için sevmesini bilen, sevgi ile yaklaşmasını dile getiren Yunus der ki; "Sevelim, sevilelim dünya kimseye kalmaz" Daima yapmak zor, yıkmak kolaydır. Yirmi senede gelişen bir ağaç bir anda yıkılabilir. 100 senede yetişen bir orman bir anda yakılabilir. Bir gönül bir cümle ile kırılabilir. Maharet; yıkmak değil yapmaktır. Yakmak, kırmak, dökmek değil imardır. İfsat değil ihyaadır. Nefret değil sevgidir. Bir gönül yapmak,  bir dünya yapmak gibidir. Bir gönül kırmak bir dünya yıkmaya bedeldir. Yapıcı olmada sevgi pınardır. Sevgi temeldir. Sevgi esastır. Allah sevgisi ise her sevgiye kaynaktır. Yunus'un ifadesi ile Yaratılanı sevmek, yaratandan ötürüdür. Kainatın efendisi Sevgili Peygamberimizin (A.S.) Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin efendilerimize sevgisi ile küçükleri sevmek, Hz. Hamza, Hz. Abbas efendilerimize olan saygısı ile de büyükleri saymak, İslam Dinine imanın bir gereğidir. Bu sevginin kaynağı Allah sevgisidir. Uzantıları dağa, taşadır. Kurda, kuşadır. Karıncaya, filedir. Canlıya, cansızadır. Yetime, çocuğadır. Oğula, torunadır. Bu saygının kaynağı ise, yine Allah saygısıdır. Uzantısı Peygamber efendimizedir. Anaya, Babayadır. İslam'a, Kitabadır. Büyüğe, yaşlıyadır. Allah'ı sevmek, Allah'ı sevenleri sevmek, Allah'ın sevgisine kavuşturacak amelleri sevmekte hedef Allah'ın (C.C.) rızasıdır.