Kendi nefislerimizden karşılıklı olarak eşlerin yaratılması, eşler arasında sevginin var edilmesi Rabbimizin sayısız lütuflarından biridir. Kurulacak yuvalar bu sevgi temeli üzerine kurulmalıdır. Yuvaların en güzel meyveleri çocuklar ve torunlardır. Onlar bizlere Rabbimizin lütfu ve emanetidir. Onları Yaratanın istekleri doğrultusunda yetiştirmek bir görevdir. Unutulmamalıdır ki ne ekersek onu biçeriz. Neyi verirsek onu alırız. Sıbyan mekteplerinin, Kur’an kurslarının, anaokullarının, yetiştirme yurtlarının, yüksekokulların, üniversitelerin ve sair eğitim-öğretim müesseselerinin yanında, ailelerin de önemi büyüktür. Aileler çocuklarının  kimlerle arkadaşlık yaptığına, zamanı nerelerde ve nasıl geçirdiklerine göz kulak olmalıdır. Onlara en iyi dostun, en güzel arkadaşın  kitaplar olduğu alışkanlığı ve bilinci verilmelidir. Zira kitaplar dilsize dil, gözsüze göz, güçsüze güçtür. Yalnızlığa arkadaş, karanlığa ışıktır. Bu bilinçlendirmeyle orantılı olarak dünya genelinde kitap okuma alışkanlığı yükselmekte ya da düşmektedir. Ülkemizde bu oranın oldukça düşük olduğu da bir gerçektir. Hıristiyanlarda kutsal kitapları olan İncil-i, Yahudilerde kutsal kitapları olan Tevrat-ı okumasını bilmeyenlerin yüzdesi oldukça düşükken, biz Müslümanlarda İlahi kitabımız Kuran-ı Kerim’i okumasını bilmeyenlerin yüzdesinin hayli yüksek olduğu bir hakikattir. En samimi dostlarımız olan kitaplarla ilişkilerin kesilmesi, nice gayretler sonucu yazılan kitaplarımızın kütüphane raflarında yalnızlığa ve ilgisizliğe mahkum edilmiş olması ne kadar acıdır. Akif’in ifadesi ile biz oyunda oynaşta, kitaplarımız yastadır. Yavrularımızla ilgilenmemek, iyi kötü ayrımı yapmamak yanlıştır. İleride istenmeyen kötü sonuçların ortaya çıkmasına sebep olabilir. Bu ise hem onlara hem de bizlere kötülüktür. O halde yetişmelerinde güzel ahlaktan ödün verilmemelidir. Nitekim Resulumuz ( a.s ) ‘ın ifadesi ile; hiçbir anne baba çocuğuna güzel ahlaktan daha değerli bir miras bırakamaz. Her anne baba çocuklarının iyi yerlerde, iyi hallerde olmasını ister. Ancak çoğu zaman gerekli gayretleri eksik olur. Kendi yaşantıları ile de örnek olmadıkları görülür. Bu durumun yanlışlığı Kuran-ı Kerim’de; “ Kendiniz yapmadıklarınızı ne diye söylersiniz? “ Mealindeki ayet ile bildirilir. Bir Çin atasözünde; “ Bir yıl sonrasını düşünüyorsan ( tarlana ) pirinç ek, on yıl sonrasını düşünüyorsan ağaç dik, yüz yıl sonrasını düşünüyorsan insan yetiştir” denir. Kitabımız Kur’anda ise; “ İnsan için sa’yınden (gayret ve çalışmasından) başkası yoktur. Şüphesiz sa’yının sonucunu görecektir.” Buyurulur. Öyleyse dünya hayatımızın zineti, gözlerimizin nuru olan yavrularımızın, iki cihanda gurur kaynağımız olacakları şekilde yetişmelerine çalışalım. Onları asla ihmal etmeyelim.